Gisteren heb heel mooi getuige mogen zijn van hoe iemand iets geleerd had van zijn fouten uit het verleden.
Hoe hij zelf zijn fouten erkende en toegaf en probeerde uit te leggen hoe het tot die fouten was gekomen.
Zijn verontschuldigen aanbood en probeerde hulp te bieden aan de andere voor het verwerken van de gevolgen van die fouten.
Ik zag een mens dat had geleerd en veranderd is.
Jammer genoeg hangt de ander vast in het verleden, wil of kan niet vergeven.
Vergeten hoeft al helemaal niet, sommige dingen vergeet je nooit maar ze kunnen wel een plek krijgen in je leven zonder dat het je blijft belasten.
Maar de deur lijkt dicht gegooid kleine hoop heb ik voor beide dat de deur langzaam weer op een kier komt en als ze beide bereid zijn er gewerkt kan worden aan de situatie tussen beide.
De andere doet zichzelf te kort denk ik door te blijven vasthouden aan boosheid en frustratie en zelfs haat.
Nu is de situatie heel complex en loopt er inmiddels een traject voor professionele begeleiding maar zolang ze zich vastbijt in al die negativiteit en donkerheid komt ze niet vooruit.Zolang zij die deur niet open maakt blijft ze ook in die negativiteit.
Jammer genoeg lijkt ze haar eigen rol in dit alles niet duidelijk te hebben, alles legt ze bij een andere neer dit gaat heel ver en ze neemt zelf heel weinig verantwoordelijkheid voor haar handelen en haar rol in het geheel.
Ze lijkt te hebben besloten dat niets gaat helpen, dat niets beter wordt en dat het allemaal geen zin heeft ze kan het (ik hoop:nog niet) loslaten.
Moeilijk om te zien dat ze niet tot elkaar komen ze verdienen beide dit te verwerken en achter zich te kunnen laten en verder te kunnen gaan met hun leven.
Vandaag is zo een dag dat ik niet echt goed aan de gang kom, mannetje naar zijn werk en dochter naar school gebracht. Thuis gekomen mijn reiki zending gedaan en ontvangen (heerlijk) maar dan!
Eigenlijk moet ik een berg strijkwas doen, maar na 2 shirts geef ik op.
Kruip op het internet Facebook en Pinterest een kop koffie erbij en even tijd voor mij.
Dan raak ik in gesprek en raak verzeild in een onderwerp over o.a. autistische kinderen en indigo kinderen. Ik heb zelf een zoon met autisme die in een project voor zelfstandig begeleid wonen zit en ben wel ervarings-deskundige in zijn wereld.
Ik heb al diverse mensen en kinderen ontmoet met een zo breed en uiteenlopend spectrum aan autisme dat ik ervan overtuigd ben dat geen mens met autisme hetzelfde is als een ander, allemaal uniek, allemaal bijzonder, de meeste met hun eigen zorgen en problemen.
Tijdens dit gesprek werd een beeld geschetst dat me aan het denken zette.
Autisme is erfelijk nu is het 1 op 10 die een of andere vorm van autisme heeft, dit getal wordt in de loop van de tijd alleen nog maar hoger, gezegd werd er dat mensen met autisme een nieuwe schakel in de menselijke evolutie zijn.
Nu zijn zij nog de buitenbeetjes in de maatschappij en wil de maatschappij dat ze zich aan de maatschappij waarin ze leven aanpassen, voor mijn zoon is dat haast onmogelijk, proberen leidt tot extreme frustratie en depressie en suïcidale pogingen, langdurige medicijn gebruik.
Er werd gesteld dat wanneer in de toekomst deze groep mensen groter wordt er een hele grote verandering gaat komen in onze maatschappij, de "normale" mens wordt het buitenbeentje en er zal een verandering komen in hoe de maatschappij in elkaar zit en functioneert.
De rust en structuur die ze nodig hebben om te kunnen functioneren zal veel verder door gevoerd worden, ze hebben een ander beeld van de wereld en hoe die zou moeten functioneren, dit zal uiteindelijk de wereld veranderen.
Ik hou van mijn zoon zoals hij is, ik denk zelfs dat ik er moeite mee zou hebben als hij opeens niet meer autistisch is, dat klinkt misschien heel raar uit de mond van een moeder. Hij zou veranderen zijn goud-eerlijkheid, zijn creativiteit, zijn zachtheid, zijn kijk op de wereld om hem heen.Ik denk dat er een andere jongen tevoorschijn zou komen, en ik weet niet of ik mijn zoon geweldig zoals hij nu is anders zou willen zien.
Van de andere kant, zijn zorgen gerelateerd aan het autisme zouden verdwijnen (daar zouden er vast andere voor in de plaats komen, waar is niets...) zouden dan zijn frustraties verdwijnen, zou hij zijn depressie kwijt raken, zou zijn sociale fobie overgaan?
Ik wil voor hem dat hij gelukkig is en goed in zijn vel zit, zijn weg vind met zijn beperkingen.
Maar terug naar de stelling zou hij en vele andere de eerste golf kunnen zijn van een nieuw soort mensen, die meer vrede en acceptatie en rust op onze aardbol gaan brengen?
Ik hoop het, ik zou het verwelkomen, met alle geweld en haat en nijd en alle andere nare dingen die je dagelijks in het nieuws te horen krijgt vind ik het een mooie gedachte dat de evolutie iets in gang heeft gezet dat veel zal veranderen en ik hoop dan ten goede.
Fijne dag allemaal.
