Eigenlijk moet ik een berg strijkwas doen, maar na 2 shirts geef ik op.
Kruip op het internet Facebook en Pinterest een kop koffie erbij en even tijd voor mij.
Dan raak ik in gesprek en raak verzeild in een onderwerp over o.a. autistische kinderen en indigo kinderen. Ik heb zelf een zoon met autisme die in een project voor zelfstandig begeleid wonen zit en ben wel ervarings-deskundige in zijn wereld.
Ik heb al diverse mensen en kinderen ontmoet met een zo breed en uiteenlopend spectrum aan autisme dat ik ervan overtuigd ben dat geen mens met autisme hetzelfde is als een ander, allemaal uniek, allemaal bijzonder, de meeste met hun eigen zorgen en problemen.
Tijdens dit gesprek werd een beeld geschetst dat me aan het denken zette.
Autisme is erfelijk nu is het 1 op 10 die een of andere vorm van autisme heeft, dit getal wordt in de loop van de tijd alleen nog maar hoger, gezegd werd er dat mensen met autisme een nieuwe schakel in de menselijke evolutie zijn.
Nu zijn zij nog de buitenbeetjes in de maatschappij en wil de maatschappij dat ze zich aan de maatschappij waarin ze leven aanpassen, voor mijn zoon is dat haast onmogelijk, proberen leidt tot extreme frustratie en depressie en suïcidale pogingen, langdurige medicijn gebruik.
Er werd gesteld dat wanneer in de toekomst deze groep mensen groter wordt er een hele grote verandering gaat komen in onze maatschappij, de "normale" mens wordt het buitenbeentje en er zal een verandering komen in hoe de maatschappij in elkaar zit en functioneert.
De rust en structuur die ze nodig hebben om te kunnen functioneren zal veel verder door gevoerd worden, ze hebben een ander beeld van de wereld en hoe die zou moeten functioneren, dit zal uiteindelijk de wereld veranderen.
Ik hou van mijn zoon zoals hij is, ik denk zelfs dat ik er moeite mee zou hebben als hij opeens niet meer autistisch is, dat klinkt misschien heel raar uit de mond van een moeder. Hij zou veranderen zijn goud-eerlijkheid, zijn creativiteit, zijn zachtheid, zijn kijk op de wereld om hem heen.Ik denk dat er een andere jongen tevoorschijn zou komen, en ik weet niet of ik mijn zoon geweldig zoals hij nu is anders zou willen zien.
Van de andere kant, zijn zorgen gerelateerd aan het autisme zouden verdwijnen (daar zouden er vast andere voor in de plaats komen, waar is niets...) zouden dan zijn frustraties verdwijnen, zou hij zijn depressie kwijt raken, zou zijn sociale fobie overgaan?
Ik wil voor hem dat hij gelukkig is en goed in zijn vel zit, zijn weg vind met zijn beperkingen.
Maar terug naar de stelling zou hij en vele andere de eerste golf kunnen zijn van een nieuw soort mensen, die meer vrede en acceptatie en rust op onze aardbol gaan brengen?
Ik hoop het, ik zou het verwelkomen, met alle geweld en haat en nijd en alle andere nare dingen die je dagelijks in het nieuws te horen krijgt vind ik het een mooie gedachte dat de evolutie iets in gang heeft gezet dat veel zal veranderen en ik hoop dan ten goede.
Fijne dag allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten