Voorrangsbord.

Nu ik er bewust mee aan de slag ben realiseer ik me hoe vaak ik ja zeg niet omdat ik dat wil maar omdat ik denk dat ik iedereen om me heen daar mee verder help of een plezier doe. Nu ben ik erachter gekomen dat ik gewoon ook moeite heb met nee zeggen vaak voor de lieve vrede of om een conflict te vermijden maar ja zeg. Niet meer dus ik ben sinds een aantal dagen bewust bezig met nee zeggen omdat ik weet dat het beter is voor mezelf en voor anderen, nu niet gewoon willekeurig overal maar nee roepen, nee wel uit overtuiging of omdat ik gewoon weet dat ik met een ja heel ver van mezelf af zit.

Gisteren gebeurde me het volgende: ik wordt haast aangereden door een auto die weigert me mijn voorrang te geven, meneer moet net zo hard remmen als ik en we komen samen in de wegversmalling tot stilstand. Met gewapper van zijn handen gebaard hij dat ik maar achteruit moet, maar ho even ik heb voorrang dus ik schud mijn hoofd en wijs op het voorrangsbord, hij is duidelijk geïrriteerd en wappert nog eens met zijn handjes en ik schud nog eens met mijn hoofd en wijs op het bord, boos zet hij zijn auto uiteindelijk in de achteruit en laat me mopperend door ......ik moest ermee lachen, stresskip....hij had geen idee dat dit sinds kort voor mij een principe kwestie was geworden en ik mezelf niet meer kon toe staan weer toe te geven in de achteruit te gaan en meneertje maar zijn zin te geven terwijl ik in mijn gelijk stond....dus weer eentje op mijn scorebord!

Nu was dit een heel groot en krachtig NEE voor mij en gebeurd zoiets niet dagelijks maar de kleine nee-tjes tellen ook mee en zijn ook belangrijk. Doe jij het ook ja zeggen voor de lieve vrede of om een andere een plezier te doen, ja natuurlijk we doen het allemaal wel eens en dat hoor ook uit compassie of gewoon eens even een goede daad. Maar ik weet dat bij mezelf in de loop van jaren de grens zo vervaagd is dat Nee zeggen niet meer kon/kan. Maar alles is weer te leren en daar ben ik nu druk mee bezig, stap voor stap ik kom er wel.

De deur.

Gisteren heb heel mooi getuige mogen zijn van hoe iemand iets geleerd had van zijn fouten uit het verleden.
Hoe hij zelf zijn fouten erkende en toegaf en probeerde uit te leggen hoe het tot die fouten was gekomen.
Zijn verontschuldigen aanbood en probeerde hulp te bieden aan de andere voor het verwerken van de gevolgen van die fouten.

Ik zag een mens dat had geleerd en veranderd is.

Jammer genoeg hangt de ander vast in het verleden, wil of kan niet vergeven.
Vergeten hoeft al helemaal niet, sommige dingen vergeet je nooit maar ze kunnen wel een plek krijgen in je leven zonder dat het je blijft belasten.

Maar de deur lijkt dicht gegooid kleine hoop heb ik voor beide dat de deur langzaam weer op een kier komt en als ze beide bereid zijn er gewerkt kan worden aan de situatie tussen beide.

De andere doet zichzelf te kort denk ik door te blijven vasthouden aan boosheid en frustratie en zelfs haat.

Nu is de situatie heel complex en loopt er inmiddels een traject voor professionele begeleiding maar zolang ze zich vastbijt in al die negativiteit en donkerheid komt ze niet vooruit.Zolang zij die deur niet open maakt blijft ze ook in die negativiteit.

Jammer genoeg lijkt ze haar eigen rol in dit alles niet duidelijk te hebben, alles legt ze bij een andere neer dit gaat heel ver en ze neemt zelf heel weinig verantwoordelijkheid voor haar handelen en haar rol in het geheel.

Ze lijkt te hebben besloten dat niets gaat helpen, dat niets beter wordt en dat het allemaal geen zin heeft ze kan het (ik hoop:nog niet) loslaten.

Moeilijk om te zien dat ze niet tot elkaar komen ze verdienen beide dit te verwerken en achter zich te kunnen laten en verder te kunnen gaan met hun leven.