Voorrangsbord.

Nu ik er bewust mee aan de slag ben realiseer ik me hoe vaak ik ja zeg niet omdat ik dat wil maar omdat ik denk dat ik iedereen om me heen daar mee verder help of een plezier doe. Nu ben ik erachter gekomen dat ik gewoon ook moeite heb met nee zeggen vaak voor de lieve vrede of om een conflict te vermijden maar ja zeg. Niet meer dus ik ben sinds een aantal dagen bewust bezig met nee zeggen omdat ik weet dat het beter is voor mezelf en voor anderen, nu niet gewoon willekeurig overal maar nee roepen, nee wel uit overtuiging of omdat ik gewoon weet dat ik met een ja heel ver van mezelf af zit.

Gisteren gebeurde me het volgende: ik wordt haast aangereden door een auto die weigert me mijn voorrang te geven, meneer moet net zo hard remmen als ik en we komen samen in de wegversmalling tot stilstand. Met gewapper van zijn handen gebaard hij dat ik maar achteruit moet, maar ho even ik heb voorrang dus ik schud mijn hoofd en wijs op het voorrangsbord, hij is duidelijk geïrriteerd en wappert nog eens met zijn handjes en ik schud nog eens met mijn hoofd en wijs op het bord, boos zet hij zijn auto uiteindelijk in de achteruit en laat me mopperend door ......ik moest ermee lachen, stresskip....hij had geen idee dat dit sinds kort voor mij een principe kwestie was geworden en ik mezelf niet meer kon toe staan weer toe te geven in de achteruit te gaan en meneertje maar zijn zin te geven terwijl ik in mijn gelijk stond....dus weer eentje op mijn scorebord!

Nu was dit een heel groot en krachtig NEE voor mij en gebeurd zoiets niet dagelijks maar de kleine nee-tjes tellen ook mee en zijn ook belangrijk. Doe jij het ook ja zeggen voor de lieve vrede of om een andere een plezier te doen, ja natuurlijk we doen het allemaal wel eens en dat hoor ook uit compassie of gewoon eens even een goede daad. Maar ik weet dat bij mezelf in de loop van jaren de grens zo vervaagd is dat Nee zeggen niet meer kon/kan. Maar alles is weer te leren en daar ben ik nu druk mee bezig, stap voor stap ik kom er wel.

Druilerige dag.

Vandaag is zo een dag dat ik niet echt goed aan de gang kom, mannetje naar zijn werk en dochter naar school gebracht. Thuis gekomen mijn reiki zending gedaan en ontvangen (heerlijk) maar dan!

Eigenlijk moet ik een berg strijkwas doen, maar na 2 shirts geef ik op.
Kruip op het internet Facebook en Pinterest een kop koffie erbij en even tijd voor mij.

Dan raak ik in gesprek en raak verzeild in een onderwerp over o.a. autistische kinderen en indigo kinderen. Ik heb zelf een zoon met autisme die in een project voor zelfstandig begeleid wonen zit en ben wel ervarings-deskundige in zijn wereld.

Ik heb al diverse mensen en kinderen ontmoet met een zo breed en uiteenlopend spectrum aan autisme dat ik ervan overtuigd ben dat geen mens met autisme hetzelfde is als een ander, allemaal uniek, allemaal bijzonder, de meeste met hun eigen zorgen en problemen.

Tijdens dit gesprek werd een beeld geschetst dat me aan het denken zette. 
Autisme is erfelijk nu is het 1 op 10 die een of andere vorm van autisme heeft, dit getal wordt in de loop van de tijd alleen nog maar hoger, gezegd werd er dat mensen met autisme een nieuwe schakel in de menselijke evolutie zijn.

Nu zijn zij nog de buitenbeetjes in de maatschappij en wil de maatschappij dat ze zich aan de maatschappij waarin ze leven aanpassen, voor mijn zoon is dat haast onmogelijk, proberen leidt tot extreme frustratie en depressie en suïcidale pogingen, langdurige medicijn gebruik.

Er werd gesteld dat wanneer in de toekomst deze groep mensen groter wordt er een hele grote verandering gaat komen in onze maatschappij, de "normale" mens wordt het buitenbeentje en er zal een verandering komen in hoe de maatschappij in elkaar zit en functioneert.

De rust en structuur die ze nodig hebben om te kunnen functioneren zal veel verder door gevoerd worden, ze hebben een ander beeld van de wereld en hoe die zou moeten functioneren, dit zal uiteindelijk de wereld veranderen.

Ik hou van mijn zoon zoals hij is, ik denk zelfs dat ik er moeite mee zou hebben als hij opeens niet meer autistisch is, dat klinkt misschien heel raar uit de mond van een moeder. Hij zou veranderen zijn goud-eerlijkheid, zijn creativiteit, zijn zachtheid, zijn kijk op de wereld om hem heen.Ik denk dat er een andere jongen tevoorschijn zou komen, en ik weet niet of ik mijn zoon geweldig zoals hij nu is anders zou willen zien.

Van de andere kant, zijn zorgen gerelateerd aan het autisme zouden verdwijnen (daar zouden er vast andere voor in de plaats komen, waar is niets...) zouden dan zijn frustraties verdwijnen, zou hij zijn depressie kwijt raken, zou zijn sociale fobie overgaan?

Ik wil voor hem dat hij gelukkig is en goed in zijn vel zit, zijn weg vind met zijn beperkingen.

Maar terug naar de stelling zou hij en vele andere de eerste golf kunnen zijn van een nieuw soort mensen, die meer vrede en acceptatie en rust op onze aardbol gaan brengen?

Ik hoop het, ik zou het verwelkomen, met alle geweld en haat en nijd en alle andere nare dingen die je dagelijks in het nieuws te horen krijgt vind ik het een mooie gedachte dat de evolutie iets in gang heeft gezet dat veel zal veranderen en ik hoop dan ten goede.

Fijne dag allemaal.